vierde berichtje

Lees ajb ook even mijn andere berichtje (3e).. had m eergister al erop gezet, maar door de computers hier is het niet goed gelukt..
Dus bij deze dus twee aparte berichten..

Moni lieve allemaal!

Zoals beloofd hier weer een verslagje over mijn belevenissen. Het is inmiddels donderdag, ik ben nu een weekje in Malawi.
Vandaag zijn we eindelijk naar Matsimbe gegaan, jeeehhh!! Om 9 uur vertrokken we richting de school. We zaten met zijn elven opgepropt in een jeep. Eén voor, vier op de achterbank en de rest in de achterbak. Echt Afrikaans.. hihi.. Ik zat uiteraard samen met Jes in de achterbak! Vet chill, lekker in de wind en het zonnetje. Na een uurtje, vol met hobbelige wegen (heb er denk weer een paar blauwe plekken bij J), waren we bij de school. Alle kinderen renden naar ons toe en riepen uiteraard: ‘Azungu’. Allemaal blije en vrolijke gezichtjes, echt een hartverwarmend welkom.
Op het eerste gezicht is de omgeving van de basisschool erg groot. Er staan verschillende klaslokalen, maar er zijn ook klasjes die buiten onder de boom les kregen. Er is een waterpomp, dit komt niet veel voor op (basis)scholen in Malawi. Toen wij aankwamen hadden de kinderen allemaal een plastic beker met eten erin. Na wat vragen bleek dit een prutje te zijn van bonen, rijst, maïs, vlees, wortelen en uien. De school krijgt dit van de privé-school dicht in de buurt. Deze privé-school krijgt dit weer van de USA. Maar in zo’n grote hoeveelheid, dat zij het dus aan de school in Matsimbe afstaan. Op deze manier krijgen de kinderen toch allemaal een ontbijt. Erg goed dus!
Dit ‘prutje’ wordt in twee hele hele hele grote pannen (ca. 1,2 meter hoog) klaargemaakt. Vier vrouwen staan het te koken met van die hele grote lepels. De klassen komen er dan klas voor klas naar toe om hun eten te halen.

Na kennis te hebben gemaakt met de docenten en de headmaster, verschillende klassen te hebben bezocht en het laten zien van ansichtkaarten van NL aan de kids, zijn we het dorp ingegaan. Gelukkig had Beatrice twee mannelijke locals kunnen vinden die ons kunnen helpen bij het onderzoek. We hebben de meest dichtstbijzijnde huisjes om de school heen verkend. In totaal zo’n 110 huishoudens. Hoewel dit nog dicht in de omgeving van school was, deden we er toch zo’n circa 3 uur over. Moet je nagaan hoe verspreid alles ligt, heel anders dan in Nederland. We houden deze omgeving ook aan voor ons onderzoek, anders is er geen beginnen aan.
Halverwege voegde zich nog een mannelijke local aan de twee anderen toe. We hebben nu dus drie mensen waar we op terug kunnen vallen. Ze zijn echt superaardig, van twee weet ik nog de naam: Adison, hij heeft het Engels redelijk goed onder de knie en is farmer, maar kon niet verder met school omdat zijn ouders het niet konden betalen. We hebben uiteraard ook zijn huisje bezocht, waar hij samen met zijn kleine zoontje en vrouw leeft.
En Gilbert, vader van 2 zoontjes (6 en 8) en een dochtertje (?). Hij is ook farmer en heeft het goed voor elkaar. Zijn stekje zag er zeer goed uit. We kregen toen trouwens nog nsima met gekookte pompoenbladeren aangeboden om te proeven. Zeer lekker was dat!!
De andere man (die zich er later bijvoegde) heeft een hele moeilijke naam… hoop dat ik deze de volgende keer weet te vertellen.

Ik heb trouwens weer veel indrukken opgedaan. De meeste huishoudens zijn wel redelijk gelijk. Sommige huishoudens hebben een huisje waar een keuken en woonkamer in zit, maar de meeste huishoudens hebben een keuken, woonkamer en toilet als aparte gebouwtjes op hun erf.
De mensen zijn allemaal superaardig, overal werden we welkom geheten. We hebben iedereen begroet. Ja, ik kan nu al een paar zinnetjes heel goed. Muli bwanji? Dielie bueno. Khainoe? (ik schrijf het zoals je het zegt) Zikomo kwambiri en Tapita. Dit betekent: Hoe gaat het? Met mij gaat het goed. Met u? Hartstikke bedankt en tot ziens. Ik vind het echt leuk trouwens om Chichewa te leren, erg moeilijk is het ook niet. Heb ik misschien toch wel een talenknobbel.. hihi.. :D
En ik merkte dat de mensen het echt prachtig vonden als wij Chichewa spraken. Zij kunnen namelijk bijna geen woord Engels. Dus toen wij Chichewa spraken zag je dat ze helemaal blij werden en veel meer open werden naar ons toe. Adison vertelde ook dat ze eigenlijk bang zijn voor mensen zoals wij, omdat wij Engels spreken en zij niet. Ze voelen zich minderwaardig en beschaamd. Doordat wij ook proberen Chichewa te spreken wordt dit gevoel veel minder. En het scheelt natuurlijk dat wij vier vrouwen zijn. De vrouwen zijn tegen ons veel minder schuw en verlegen. We (vooral Maaik als ze weer eens een zinnetje verkeerd uitsprak.. hihi :D) werden af en toe zelfs uitgelachen.

Wat mij vooral opviel is dat de armoede in het dorp Matsimbe véél erger is dan in de stad waar ik woon. Mensen hebben er geen elektriciteit en moeten water halen bij de pomp. Overal zag je kleine kindjes of vrouwen lopen met hele grote emmers water. Niet normaal hoe zwaar. Daarnaast is er geen enkel kindje dat geen vieze of ongescheurde kleding aanheeft. Gin en ik hadden het er al over dat we het superjammer vinden dat we geen kinderkleertjes hebben meegenomen. Daarmee zouden we hen zoooooo blij mee maken!
De kinderen hebben (bijna, denk voor 99 procent) allemaal de ziekte Kwashiorkor, oftwel een bolle buik, ook wel het hongerbuikje genoemd. Het eten is hier niet eiwitrijk genoeg. Melk, vlees en andere zuivelproducten zijn er (bijna) niet in Matsimbe. En ze zijn bovendien erg duur voor de Malawiaanse maatstaven, namelijk vergelijkbaar met prijzen in Nederland.
Het viel mij trouwens wel erg mee wat ze hier kunnen verbouwen qua gewas en voedsel. Er wordt/worden namelijk tabak, pompoen(bladeren), papaya, cassave, pinda’s en maïs (uiteraard) verbouwd. Daarnaast houden ze koeien (voor vlees, melk en vervoer van spullen), geiten (voor vlees), eenden en kippen (voor het vlees en de eieren). Ook hebben sommigen (waaronder Gilbert) honden om hun veiligheid te waarborgen. Er wordt namelijk wel eens van elkaar gestolen.
Wat ook wel grappig was, was dat ik in totaal drie huishoudens met een ,op batterijenwerkende, radio heb gezien. En ook niet iedereen had een fiets.
Al met al deed het mij erg terugdenken aan het boek ‘Binnen is het donker, buiten is het licht’ over het dorpje Dickisoni in Malawi. (Een aanrader om te lezen, helemaal om je de situatie in Matsimbe nog beter te kunnen voorstellen)
Al met al was het een hele leuke, mooie en indrukwekkende dag. Ik was ook erg moe toen we om 14 uur weer terug aankwamen bij de school, zonder te hebben gegeten en gedronken. En dan komen al die kids (die in de middag vrij zijn van school) naar je toe rennen. Al die blije gezichtjes, die kan je gewoon niet negeren. In het begin nog een paar woordjes van hen geleerd vanuit het Engels in het Chichewa. Woordjes zoals: neus, oor, oog, haar, boyfriend, schoenen, jurk, rok, broek (trouwens gewoon ‘broek’ in het Chichewa J) tas, water en groenten. Hoe ze er op kwamen, ik zou het niet weten. En uiteraard maar lachen als ik het net wat anders uitsprak dan dat zij deden. Ik vond het echt superleuk en heb ook steeds meer zin gekregen in het project. Maandag gaan we definitief van start. Waarschijnlijk zijn we binnen twee weken klaar met het ondervragen van de huishoudens.
Daarna gaan we dan toch nog aan het schooltuintje beginnen J Superleuk!!! De headmaster heeft al aangegeven dat hij het een superleuk initiatief vindt.
Ik heb dus nog genoeg te doen hier!!
Trouwens, de bedden zijn gearriveerd. Vanaf nu slaap ik in het huis bij de jongens en Vivian. Een stuk gezelliger dan in de lodge. Het enige minpuntje echter… we hebben nu geen warm water meer.. Dus elke aaf naar bed en elke ochtend wakker worden met een koude douche.. ;)

Tapita!!

xxxxxxxx

Ps. Lisanne, nog van harte gefeliciteerd met je 9e verjaardag!!